หากคุณเป็นคนหนึ่งที่เติบโตมาในยุคที่อินเทอร์เน็ตยังถูกเรียกว่า ‘โลกไซเบอร์’ (ซึ่งก็นานพอสมควรเหมือนกัน) คุณคงจะเคยผ่านตากับภาพ Meme สิ่งของธรรมดาต่าง ๆ บนโลกจริง ที่ถูกใส่คุณลักษณะบางอย่างที่ทำให้มันใช้งานไม่ได้จริงกันมาบ้าง หรือหากยังไม่เคยเห็น ลองเลื่อนดูภาพประกอบที่กองบรรณาธิการเราถ่ายมาให้ดูก็ได้

เห็นได้ว่าสิ่งของเหล่านี้จริง ๆ มันล้วนแต่เป็นส่วนประกอบของข้าวของเครื่องใช้ที่เราคุ้นเคยเป็นทุนเดิม แต่มันสอดแทรกความตลกร้ายชนิดที่ว่าบางสิ่งของถูกจิกกัดด้วยภูมิหลัง หรือเรื่องที่ไม่ PC บางประเด็นด้วยท่าทีที่เป็นจริง ผ่านอุปกรณ์ที่ถูกดัดแปลงชิ้นส่วนจนดูน่าขบขันตามสไตล์งานล้อเลียนบนโลกแบบ Cyberpunk และในขณะเดียวกันมันก็ทำให้เรา Trigger ได้เหมือนกัน

ผลงานเหล่านี้ในนิทรรศการ ‘808080’ คือฝีไม้ลายมืออันจัดจ้านของ ‘รุ้ง-นภัสกร นิกรแสน’ หรือ ‘anxiety storage’ ศิลปินที่เลือกใช้รูปแบบการนำเสนอแง่มุมทางศิลปะด้วย ‘Error Object’ หรือสิ่งของเครื่องใช้ที่มีการออกแบบชวนงง และทำให้สงสัยว่าทำไปทำไมกัน ซึ่งนอกจากมันจะถูกสร้างขึ้นบนความไม่ฟังก์ชั่นแล้ว อุปกรณ์เหล่านี้ยังเต็มไปด้วยความนึกคิดบางห้วงคำนึงที่สอดคล้องไปกับหน้าตาที่ออกมาของชิ้นงานอีกด้วย

หากไล่เรียงผลงานของเธอบน Instagram @anxiety.storage เราก็จะเห็นผลงานมากมายตั้งแต่ปี 2562 เป็นต้นมา ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นผลงานที่ถูกสร้างขึ้นจากแนวคิดนี้ทั้งนั้น โดยรูปแบบการทำงานศิลปะนี้ถูกสร้างขึ้นบนแง่มุมของ ‘ความผิดพลาด’ ที่เกิดขึ้นได้ในชีวิตจริง ผ่านความหมั่นเขี้ยวที่อยากยั่วล้อ อย่างกระเป๋าถือสีแดงที่มีทรงยาวเกินกว่าจะเอื้อมมือลงไปสุดก้นกระเป๋าได้ ช้อนที่มีรูตรงกลาง จักรยานที่มีอานเป็นไม้กวาดแบบเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์ หวีที่มีขนเป็นสกรู แก้วกาแฟที่มีหู 8 หูเหมือนปลาหมึก และอะไรต่อมิอะไรอีกมากที่ต้องการสะท้อนว่าความผิดพลาดที่เกิดขึ้นจากการออกแบบสิ่งของเหล่านั้น ทำให้จุดประสงค์หลักในการใช้งานเดียวของมันไม่เกิดผล

แต่ไม่เป็นไรนี่หน่า มันยังทำให้คุณสะท้อนถึงตัวเองได้ ว่าคุณเองก็มีสิทธิ์ทำอะไรผิดพลาดแบบนี้ได้เหมือนกัน แม้มันจะดูไม่น่าให้อภัย สุดท้ายการให้เวลาทำความเข้าใจ และยอมรับใน ‘ความไม่สมบูรณ์แบบ’ ของสิ่งของเหล่านี้ ก็อาจทำให้คุณเกิดความคิดการให้อภัยได้ด้วยเหมือนกัน

รุ้งเขียนไว้ในช่วงหนึ่งของเนื้อหาอธิบายนิทรรศการว่าหน้าตาของนิทรรศการนี้สะท้อนรูปแบบของความวิตกกังวลที่เกิดขึ้นภายในใจของผู้คนได้เป็นอย่างดี เพราะมนุษย์ล้วนแล้วแต่มีจุด Trigger ที่แตกต่างกัน ตามช่วงวัย หรือประสบการณ์ที่ผ่านมา

แน่นอนที่สุดว่าภายในนิทรรศการนี้ ความวิตกกังวลที่เกิดขึ้นมาจากสิ่งเร้าภายนอกอย่างชิ้นงานในนิทรรศการราว 26 ชิ้น ทั้งภาพเรนเดอร์ 3 มิติ และสิ่งของที่ถูกดัดแปลงขึ้นในโลกจริงตรงหน้า เพราะตามปกติบนโลกมนุษย์ สิ่งของเหล่านี้จะไม่ถูกสร้างมาแบบนี้เพื่อให้มัน ‘ใช้งานไม่ได้’ เลยแม้แต่ครั้งเดียว ทำให้วิธีคิดของผู้คนที่เห็นมันตั้งแต่แรกพบไม่คาดคิดถึงความล้มเหลวของจุดประสงค์การใช้งานที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้เลย

และนั่นเองทำให้ความวิตกกังวลเกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็วราวกับเสียบปลั๊ก เพราะชุดความคิดของมนุษย์ไม่มีพื้นที่ว่างให้กับความล้มเหลวของสิ่งเหล่านี้ได้เลยแม้แต่น้อย

หากถอยออกมามองในภาพรวม เราจะเห็นว่าจริง ๆ แล้ว ‘มนุษย์’ ล้วนเต็มไปด้วยข้อผิดพลาดและบกพร่อง แต่ทำไมกันล่ะ มนุษย์ถึงยอมรับข้อผิดพลาดของสิ่งของเหล่านี้ไม่ได้ตั้งแต่แรกเห็น นั่นเป็นเพราะ ‘ความคาดหวัง’ อย่างแรงกล้าที่เกิดขึ้นก่อนที่โลกความเป็นจริงจะสะท้อนให้เห็นว่าแม้แต่ ‘พวกมัน’ ก็ยังผิดพลาดได้เลย และยิ่งทำให้เราเข้าใจตัวเองมากขึ้นว่า เหตุใดเราถึงถูกหล่อหลอมให้คิดเพียงแต่ว่าสิ่งของเหล่านั้นต้องเป็นเช่นนั้นอย่างเดียวแบบที่ควรจะเป็น

สุดท้ายแล้วการเฝ้ามองผลงานทั้งหมดอย่างพินิจพิเคราะห์ ทำให้เราตั้งคำถาม และต่อยอดบทสนทนาในหัวได้มากมายถึงแนวคิดของเราเองต่อสิ่งของตรงหน้า ซึ่งมันก็แค่เป็นแบบที่มันเป็น และก็ไม่ได้ต้องการให้ใครเปลี่ยนอานไม้กวาดให้กลับไปเป็นอานหนังบุนวม หรือหาชิ้นส่วนสแตนเลสมาเชื่อมรูตรงกลางช้อนให้กลับมาตักได้หรอก จักรยานยังมีอีกเป็นล้านคันบนโลก ช้อนที่มีสรรพนามเดียวกันก็มีจำนวนเป็นหลักล้านเช่นกัน การที่เราแค่เฝ้ามองมันอย่าง ‘เข้าใจ’ ได้ เท่านี้ก็น่าจะเป็นเรื่องที่เพียงพอแล้ว

‘808080 (error object)’ Solo Exhibition by ‘anxiety storage’ จัดแสดงระหว่างวันที่ 17 สิงหาคม – 17 กันยายน พ.ศ. 2567 ที่ Saratta Space (สารัตถะ สเปซ) ภายในโรงแรมรีโน ซอยเกษมสันต์ 1 ไม่ใกล้ไม่ไกลจาก BACC และ BTS สนามกีฬาแห่งชาติ เปิดทุกวันอังคาร – อาทิตย์ เวลา 08.30-19.30 น.

CREATED BY

Content Creator

พนักงานมือใหม่ที่สนุกกับการหาเรื่องมาเล่า ไม่มีสิ่งที่ชอบตายตัว มีแต่สิ่งที่ชอบแล้ว และกำลังหาสิ่งใหม่ที่ชอบต่อไป