หากใครชื่นชอบนวนิยายตลกร้ายและเสียดสีสังคมด้วยความสนุกสนาน หนังสือเรื่อง ‘ร้านชำสำหรับคนอยากตาย’ (Suicide Shop) ก็เป็นอีกหนึ่งเล่มที่ควรค่าแก่การหยิบขึ้นมาอ่านสักครั้งหนึ่ง ร้านชำสำหรับคนอยากตายถูกเขียนขึ้นโดยนักเขียนชาวฝรั่งเศสอย่าง ‘ฌอง เติลเล่’ (Jean Teulé) ซึ่งนอกจากหนังสือเล่มนี้แล้วยังมีผลงานอื่น ๆ อย่างเช่น เมนูคนบาป, ชู้ลับแวร์ซายส์ เป็นต้น (ในบทความนี้มีการเปิดเผยเนื้อหาบางส่วนของหนังสือ)

ตอนอ่านชื่อเรื่องของหนังสือเล่มนี้ หลายคนอาจจะคิดว่าเนื้อหาจะออกไปในโทนหดหู่ ดำดิ่ง หรือเศร้าหมอง แต่จริง ๆ แล้วเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้สนุกมาก อ่านง่าย และมีมุกตลกแทรกเข้ามาตลอดเวลา แต่ก็ยังคงคอนเซ็ปต์ความตลกแบบเสียดสีสังคมไปด้วยเช่นเคย เรื่องราวเริ่มต้นเล่าถึงร้านชำเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ร้านชำแห่งนี้มีเจ้าของเป็นตระกูล ‘ตูวาช’ ภายในร้านเต็มไปด้วยอุปกรณ์สำหรับการฆ่าตัวตาย และในเมืองนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่หดหู่ สิ้นหวัง และไม่ยิ้ม การฆ่าตัวตายจึงเป็นเรื่องปกติธรรมดา ทุก ๆ ครั้งที่มีลูกค้าเข้าร้านเข้ามา หน้าที่ของเจ้าของร้านคือคอยแนะนำวิธีการตายที่เหมาะสมสำหรับลูกค้าแต่ละท่าน เพื่อให้ตรงกับสโลแกนของร้านที่ว่า ไม่ตายยินดีคืนเงิน! และตรงกับปรัชญาของร้านที่ว่า “ล้มเหลวทุกเรื่องในชีวิต คุณมีสิทธิ์ประสบความสำเร็จในการตาย”

จุดเปลี่ยนสำคัญเริ่มต้นขึ้นเมื่อ ‘อลัน’ ลูกชายคนเล็กของตระกูลตูวาชได้ถือกำเนิดขึ้นมา ซึ่งวิธีการเกิดก็มาจากการที่พ่อแม่ของอลันทดลองสินค้าภายในร้านนั่นก็คือ ‘ถุงยางรั่ว’ เพื่อใช้สำหรับลูกค้าที่อยากตายด้วยการติดโรคจากเพศสัมพันธ์ แต่การทดลองดังกล่าวทำให้อลันเกิดขึ้นมาพร้อมกับนิสัยที่แปลกประหลาด อลันเป็นเด็กสดใส ร่าเริง และมองโลกแง่บวก ซึ่งการมองโลกแง่บวกของอลันนี่เองที่ทำให้คนในบ้านปั่นป่วนกับความแปลกประหลาดของลูกชายคนนี้

ในแต่ละหน้าของหนังสือก็จะอธิบายถึงการพยายามเข้ามาติดต่อขอคำปรึกษาถึงวิธีการฆ่าตัวตายของลูกค้าแต่ละคน หรือบางคนเป็นคนจนที่ไม่ได้มีเงินมากพอสำหรับการฆ่าตัวตายก็สามารถมาขอถุงฟรีจากที่ร้าน และนำไปคลุมหัวจนหมดลมหายใจโดยไม่ต้องเสียเงินสักบาทก็ได้เช่นกัน และในเรื่องก็จะมีอลันที่คอยขวางโลกกับวิถีการฆ่าตัวตายจนเป็นเรื่องธรรมดาของทุกคน และคอยมาเติมเหตุผลให้ทุกคนอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปในโลกใบนี้ โดยในหนังสือจะใช้ชื่อตัวละครที่มีชื่อเสียงในอดีต และพวกเขาก็ฆ่าตัวตายในชีวิตจริงทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็น ‘ยูกิโอะ มิชิมา’ นักเขียนชาวญี่ปุ่นที่ฆ่าตัวตายด้วยการฮาราคีรีตัวเอง หรืออย่าง ‘วินเซนต์ แวนโก๊ะ’ จิตกรที่จบชีวิตด้วยการยิงตัวตาย หรืออย่างตัวอลันเองก็มาจาก ‘อลัน ทัวริง’ บิดาแห่งคอมพิวเตอร์ ที่ฆ่าตัวตายด้วยการใช้สารไซยาไนด์นั่นเอง

อย่างไรก็ดี หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือเสียดสีสังคมที่อ่านง่าย สนุก และเล่มไม่หนามาก สามารถอ่านได้รวดเดียวจบ การดำเนินเรื่องไม่ซับซ้อนโดยใช้อลันเป็นคนดำเนินเส้นเรื่องหลัก และค่อย ๆ ดำเนินมาแบบเรื่อย ๆ ไม่ได้หวือหวาอะไร จวบจนกระทั่งบรรทัดสุดท้ายของหนังสือเล่มนี้ก็จะพบว่า คนเขียนเขาตั้งใจเก็บความพีคของเรื่องไว้ที่ตรงนี้นี่เอง