สำรวจวิถีชีวิตผู้คนยามเย็นที่ ‘สวนเบญจกิติ’ พื้นที่สีเขียวใกล้ความวุ่นวายกลางเมืองใหญ่

1 พฤษภาคม 2568

ไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่เราจะปลีกตัวออกมาจากกองบรรณาธิการในช่วงเวลาแบบนี้ของวันทำงาน เพราะมันยังอยู่ในช่วงเวลาทำการ (ฮา) แต่เราอยากออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์พ่วงกับการทำงานในสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากอาคารที่เราทำงานอยู่มากนัก ชนิดที่ว่าแค่เดินเพียง 15-20 นาทีก็ถึงจุดหมายปลายทางได้อย่างไม่ยากเย็น

ซึ่งก็น่าจะเหมือนกับผู้คนมากมายที่เดินทาง-เดินเท้ามาใช้ชีวิตในช่วงบ่ายแก่ ๆ แดดร่มลมตก ท้องฟ้าเจือสีส้มเรื่อท่ามกลางม่านเมฆที่สร้างมิติของแสงสว่าง พลอยให้พื้นที่สีเขียวแสนกว้างขวางของ ‘สวนเบญจกิติ’ และ ‘สวนป่าเบญจกิติ’ ฉาบไปด้วยแสงเงาที่เป็นใจให้ชาวกรุงเทพฯ มารวมตัวกันอยู่ที่นี่

สวนสาธารณะแห่งนี้เริ่มเปิดให้บริการครั้งแรกเมื่อวันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2547 โดยพื้นที่ที่เปิดให้บริการมาก่อนแต่แรกคือส่วนของ ‘สวนเบญจกิติ’ หรือพื้นที่รอบบึงยาสูบเก่า ใกล้กันกับโรงงานยาสูบในพื้นที่สวนป่าเบญจกิติในปัจจุบัน เกิดขึ้นจากมติคณะรัฐมนตรีของรัฐบาลยุค ‘อานันท์ ปันยารชุน’ ที่ให้ย้ายโรงงานยาสูบออกไปนอกกรุงเทพมหานคร และปรับปรุงพื้นที่ทดแทนนี้ผ่านการทำโครงการสวนสาธารณะขนาดพื้นที่ 130 ไร่

ก่อนที่ต่อมาทางโรงงานยาสูบจะมอบพื้นที่ใกล้กับโรงงานยาสูบเก่าอีก 320 ไร่เพื่อสร้าง ‘สวนป่าเบญจกิติ’ ที่มีความผสมผสานกันระหว่างสวนสาธารณะและระบบนิเวศของป่าไม้ยืนต้นใจกลางกรุง ที่เปิดให้บริการอย่างเป็นทางการในวันที่ 3 สิงหาคม พ.ศ. 2565 ซึ่งเมื่อรวมพื้นที่ของทั้งสองสวนเข้าด้วยกันก็จะมีความกว้างกว่า 450 ไร่

ภายในสวนมีพื้นที่ที่รองรับกิจกรรมได้หลากหลายรูปแบบ ทั้งการออกกำลังกาย พักผ่อนหย่อนใจ เล่นกีฬา เดินสำรวจพื้นที่ธรรมชาติ มีพื้นที่อัฒจันทร์ ทางเดินลอยฟ้า เรือเป็ดในบึงยาสูบ ทางวิ่ง ทางจักรยาน รวมไปถึงมีอาคารที่ปรับปรุงให้กลายเป็นพื้นที่สำหรับจัดกิจกรรมในร่มที่รับลมได้อย่างทั่วถึง

สวนสาธารณะแห่งนี้ตั้งอยู่ใกล้กับจุดสำคัญ ๆ มากมาย อย่างย่านอโศก เพชรบุรี คลองเตย ศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ไปจนถึงอาคารสำนักงานหลายแห่งที่กระจุกตัวรวมกันในพื้นที่แห่งนี้ อีกทั้งในแง่หนึ่ง พื้นที่ใกล้เคียงโดยรอบเต็มไปด้วยความวุ่นวายอย่างปฏิเสธไม่ได้ ทั้งย่านการค้าขนาดใหญ่อย่างตลาดคลองเตย พื้นที่ศูนย์ฯ สิริกิติ์ที่มีผู้คนแวะเวียนมาไม่ขาดสายเมื่อมีอีเวนต์สำคัญ ๆ หรือแยกแห่งความหฤหรรษ์บนท้องถนนที่ล้อมหน้าล้อมหลังเส้นทางที่มายังสวนแห่งนี้ ล้วนแต่เป็นองค์ประกอบสำคัญให้คนกรุงอยากใช้พื้นที่ตรงนี้เพื่อปล่อยตัว และฮีลใจไปกับทิวทัศน์ที่น่ารื่นรมย์ตรงหน้า

ผู้คนหลากหลายมากันเป็นคู่ มากันเป็นกลุ่ม เป็นครอบครัวก็มี บ้างก็มากันตัวเปล่า สะพายกระเป๋าใบน้อยชิดลำตัวเพื่อวิ่งออกกำลังกาย บ้างก็แต่งตัวมาถ่ายรูปสวย ๆ ไว้ลงในโลกออนไลน์ บ้างก็พาลูกมาวิ่งเล่นท่ามกลางธรรมชาติ บ้างก็ตั้งใจมาถ่ายคอนเทนต์ (เหมือนอย่างที่เราทำ) ตรงนั้นมีคนหิ้วตะกร้าหวาย เสื่อมินิมอลมาปิคนิคเป็นจริงเป็นจัง บางคู่รักก็นั่งกุ๊กกิ๊กกันจนน่าอิจฉา บางกลุ่มก็ใช้โลเคชันนี้เพื่อถ่ายรูปแต่งงาน รูปในชุดครุยรับปริญญา ส่วนบางคนก็เดินทางมา..เพราะแค่อยากมาก็เท่านั้นเอง

เวลายิ่งผ่านไป เส้นกราฟจำนวนผู้มาใช้เวลาในสวนสาธารณะนี้ก็เพิ่มขึ้นตามลำดับ แสงแดดช่วงบ่ายแก่ ๆ ก็เริ่มอ่อนกำลังลง เหลือเพียงแสงแดดรำไรใกล้ตกดิน บรรยากาศยามเย็นที่แอบเหงานิด ๆ พัดมาปะทะร่างกาย แต่ภายใต้ร่มเงาต้นไม้ บนสะพานเดินลอยฟ้า และสนามหญ้าริมบึงใหญ่เต็มไปด้วยความคึกคักที่แสนสงบ ขณะที่ใกล้ ๆ กันยังคงมีเสียงเครื่องยนต์เคลื่อนที่บนถนนจอแจ แต่น่าแปลกที่เราแทบไม่ได้สนใจบรรยากาศความวุ่นวายภายนอกรั้วนั่นมากเท่าไหร่เลย

เย็นนี้ถ้าไม่ได้มีแพลนไปไหน สวนสาธารณะในช่วงเวลาแบบนี้น่าจะเป็นสถานที่ที่พาคุณหลบออกมาจากชีวิตแห่งความเร่งรีบได้ไม่น้อย จะออกกำลังอย่างแข็งขัน หรือเดินเรื่อย ๆ เพลิน ๆ ไร้จุดหมายก็ดูจะทำให้ทั้งสุขภาพกายและสุขภาพจิตดีขึ้นไม่ทางใดก็ทางหนึ่งก็ได้ทั้งนั้นเลยเหมือนกันนะ